magnus
LatimEditar
AdjetivoEditar
mag.nus masculino singular nominativo (plural: magnī; feminino: magna; neutro: magnum)
- grande
- Magna Brittannia. - Grande Inglaterra.
- Mare magnum. - Grande mar.
- importante
DeclinaçãoEditar
Masculino | Feminino | Neutro | |||||||||||||||||
singular | plural | singular | plural | singular | plural | ||||||||||||||
Nominativo | magnus | magnī | magna | magnae | magnum | magna | |||||||||||||
Vocativo | magne | magnī | magna | magnae | magnum | magna | |||||||||||||
Genitivo | magnī | magnōrum | magnae | magnārum | magnī | magnōrum | |||||||||||||
Dativo | magnō | magnis | magnae | magnis | magnō | magnis | |||||||||||||
Ablativo | magnō | magnis | magna | magnis | magnō | magnis | |||||||||||||
Acusativo | magnum | magnos | magnam | magnas | magnum | magna |
Este adjetivo tem o comparativo e superlativo irregular:
AntónimoEditar
- parvus, -a, -um